W ostatnich latach w Polsce debata o bezpieczeństwie wewnętrznym nie była szczególnie obecna, ani w świadomości społeczeństwa, ani w przekazie medialnym, czy tym bardziej programach politycznych. W kolejnych kampaniach wyborczych kwestie zmian w organizacji Policji czy służb specjalnych, konieczność reformowania polskie armii, finansowania instytucji dozoru i kontroli, schodziły na drugi lub wręcz trzeci plan. Wynikało to z kilku oczywistych kwestii, jak chociażby względne poczucie bezpieczeństwa wśród społeczeństwa, które od kilku lat skutecznie się bogaciło. Po latach dziewięćdziesiątych, pełnych widowiskowych akcji walk między gangami, a także spektakularnych zatrzymań i rozbić gangów, pokazywanych przez wszystkie media, udało się służbom mundurowym i specjalnym w Polsce zaprowadzić względny spokój w kwestii przestępczości zorganizowanej i gospodarczej. Kryminalne statystyki nie były szczególnie groźne, doniesienia medialne o poważniejszych skandalach z udziałem policjantów ograniczyły się do minimum, ale także międzynarodowa sytuacja kraju nie wymuszała jakichkolwiek poważniejszych debat nad realnym stanem bezpieczeństwa kraju.

Dzisiaj w Polsce rozmowy na temat ewentualnego przygotowania na działania terrorystyczne, czy też konkretnych procedur funkcjonowania na wypadek prób hybrydowego czy bardziej konwencjonalnego ataku na nas zza wschodniej granicy – są bardzo mocno posunięte. Już od ostatniej debaty prezydenckiej, poprzez wybory prezydenckie aż do wyborów parlamentarnych, wszyscy politycy od lewej do prawej strony, musieli przedstawiać wyborcom własną wizję udoskonalenia nie tylko polskiej armii, ale wszystkich kluczowych dla bezpieczeństwa kraju aspektów funkcjonowania wewnętrznych organizacji i struktur aparatu władzy. Każdy obywatel, bez względu na poglądy polityczne i zapatrywania, oczekuje bowiem w dzisiejszych warunkach wyjątkowo wydajnego, silnego i skonsolidowanego państwa.